Bolle Buiken Blog 18 - Sybrich en Reimer "Over voeding"

“Ik moest wel even een eerste drempel over wat betreft voeden in het openbaar. Zouden mensen ook raar gaan kijken? Of het niet goed vinden? Ik heb het gewoon gedaan, want ja, hij had gewoon honger en het moest wel.”



“Niemand keek raar op!” Vertelt Sybrich enthousiast. “Er was alleen een meisje van elf die naar me toe kwam toen we vorige week in een lunchtentje zaten. Ze wenste me sterkte. Ik heb maar dankjewel gezegd. Hahah."

Sybrich en Reimer zijn sinds vier weken kersverse ouders van kleine Jilles. “Ja, toen de vorige blog uit kwam, was Jilles net geboren. Ik dacht nog, jullie moeten eens weten”, lacht ze.

Hij is er!
“Ik kreeg van zaterdag op zondagnacht wat krampen. Ik dacht eerst nog, misschien moet ik even goed naar de wc”, vertelt Sybrich. “Maar toen ben ik ze gaan timen, en dacht: ‘Oh jee, dit kunnen wel eens weeën zijn. Je herkent het niet meteen, want je weet niet hoe het voelt. Maar daarna braken mijn vliezen ook al vrij snel.”

“Sybrich stommelde midden in de nacht wat in huis rond”, vertelt Reimer. “Ik vroeg haar een beetje slaperig wat ze allemaal aan het doen was.” Sybrich lacht: “Ja, ik antwoordde: nou ik heb weeën. Om half zes waren we onderweg naar het ziekenhuis.”

“Maar niet halsoverkop. Gewoon rustig. Ik vond het allemaal nog wel prima te doen”, legt Sybrich uit. Om zeven uur keken ze in het ziekenhuis naar mijn ontsluiting, en viel het allemaal wel mee. Ze keken het nog heel even aan, en anders mocht ik eerst wel weer naar huis, zeiden ze.”



Maar dat gebeurde niet
“Om half acht ging het toch wel vrij snel. Ik had vijf, zes centimeter ontsluiting." "Ik vroeg nog hoe lang zoiets dan zou gaan duren”, vult Reimer aan. “Ze vertelden me dat het gemiddeld een centimeter per uur zou zijn. Dus ik rekende uit dat we om een uur of één die middag ouders zouden worden.”

“Maar het duurde misschien een kwartier, twintig minuten”, vertelt Sybrich. “Toen zei ik tegen Reimer: ‘druk op die bel, dit trek ik niet! Als ik dit nog vier uren moet doen, dan wil ik nu pijnstillers!’. De verpleegster kwam langs, en al vrij snel de verloskundige. Ze voelde, en zei: “Moet je persen?” Ik schreeuwde het uit: “Ja!” Toen bleek ik al tien centimeter ontsluiting te hebben. Tien minuten later was hij er!”

Anders dan verwacht
“Hij werd bij mij op de buik gelegd, en er was wisseling van de wacht in het ziekenhuis. Toen zijn we eerst een half uur met zijn drieën alleen geweest. Dat is wel heel gek. Heel bijzonder. Ook omdat het zo snel ging”, vertelt Sybrich. “Die middag mochten we al samen naar huis.”

“Het is heel anders dan ik verwacht had. Ik heb tijdens de zwangerschap nooit echt gevoeld dat er zo’n mensje uit me zou komen. Op de een of andere manier was het voor mij een klompje cellen in mijn buik, wat dan een mensje zou worden als het er uit kwam. Maar dat het al echt zo’n mensje was, dat heb ik nooit zo gevoeld. Dus toen ik hem mee naar huis kreeg, moest ik even wennen. Ik voelde er nog niet heel veel bij, omdat ik dus anders er naar had gekeken.”

“Dat heeft misschien wel te maken met dat het allemaal zo snel ging. Ineens heb je hem mee naar huis, en dan denk je: Oké, en nu?” Vult Reimer aan. “Al vrij snel kwam de kraamverzorgster, en dan ga je mee in alle dingen die er moeten gebeuren. Pas de eerste nacht, toen we met zijn drieën alleen waren, toen kwam pas het besef.”

“Ja, we hebben een heel mooi mannetje gemaakt. Hier zijn we voor verantwoordelijk. Hier willen we zo goed mogelijk voor zorgen. En ineens geniet je van hele kleine dingetjes. Zoals een glimlachje, wat eigenlijk een groeistuipje is, maar dat is zo mooi. Dan lijkt het net of hij even lacht”, vertelt Sybrich vertederd.

“Het is een heel makkelijk, en tevreden kereltje”, vertelt Reimer. “Hij huilt niet veel. Je hebt dan Dunstan babytaal, daarmee kun je ontdekken wat hij wil aan de hand van de geluidjes die hij maakt. Daarmee kunnen we bij Jilles vrij snel ontdekken wat hij wil.”

Volledige borstvoeding
Sybrich geeft vanaf het begin volledig borstvoeding. “Dat was in het begin wel heel erg wennen. De kraamverzorgster heeft eerst geholpen met aanleggen, uitleggen hoe je dat allemaal moet doen. De eerste twee dagen legde zij hem aan. ’s Nachts alleen lukte het mij die eerste dagen nog niet, maar nu gaat het gewoon heel natuurlijk.”

De eerste keer alleen op pad was voor Sybrich wel even spannend. “Ik ben afgelopen week voor het eerst met hem samen naar de supermarkt gegaan, alleen. Dat vond ik doodeng. Ik dacht: ‘Als hij hier maar niet in zijn luier poept, of als hij hier maar niet honger krijgt en gaat huilen’. Niet om andere mensen niet tot last te zijn. Meer omdat ik niet weet wat ik dan precies moet doen. Ik kan niet zomaar even in de supermarkt hem aan gaan leggen.“



Borstvoeding in het openbaar
“Nou moet ik wel zeggen”, vult ze aan, “dat we vorige week in de HEMA waren en Jilles ook honger had. Toen heb ik hem dus wel gewoon aangelegd. Ik dacht, als mensen moeite hebben met het feit dat ik borstvoeding geef, dan kijken ze maar de andere kant op.”

Maar dat gebeurde niet. “Er was een vrouw, die knikte wat bemoedigend. Het viel allemaal wel mee. Mensen kijken wel, maar het was niet raar. Mijn borsten zijn nu meer een product geworden, daardoor denk ik er ook wat makkelijker over. Daar verbaas ik me wel over, dat ik er zo makkelijk over denk.”

“Een paar dagen terug zaten we in een restaurant. Toen heb ik hem ook gewoon gevoed. Ik had eerst wel een hydrofiele luier er over heen gedaan, maar het was warm en Jilles had het ook warm. Dus die heb ik toen maar af gedaan. Het gaat prima, niemand maakt een opmerking of kijkt raar. Dat valt me dus heel erg mee.”

Samen genieten
Sybrich en Reimer genieten samen van de kraamtijd. “Ik heb vijf weken vakantie opgenomen. Dan kunnen we echt even lekker met zijn drieën zijn”, vertelt Reimer. “Ik hoef pas in oktober weer te beginnen met werken”, vult Sybrich aan. “De komende weken gaan we daarom maar eens een klein beetje testen met flesjes. Voor als ik straks weer aan het werk ben. Maar ook vooral nog even samen heel veel genieten.”

Zou kleine Jilles hier ook zo makkelijk mee om gaan? Je leest het over vier weken, in de volgende blog van Sybrich en Reimer. > Meer stellen volgen? Dat kan. Vorige week vertelden Martin en Maartje al uitgebreid over hun voorbereidingen, de verbouwing, en de nesteldrang van Martin. Volgende week vertellen Marjanne en Watse alles over hun belevenissen met kleine Fardau, en over twee weken kun je weer een klein stukje meekrijgen van het leven van Sanne en Dennis met hun drie meiden.