Bolle Buiken Blog 36 - Sanne en Dennis "Noë Joy"

“Ik ben dit jaar enorm teruggefloten door mijn eigen lichaam. Als moeder van drie ga je maar door en door, maar mijn lichaam heeft nu toch echt gezegd: ‘NU rustig aan’. Dat is wel echt een moment van besef geweest dat ik er, naast mama ook als mens nog gewoon ben.”


Een nieuwe baan, drie kleine kinderen en een man die voor zijn werk soms hele weken weg is.
Het was best een pittig jaar, vol mooie en leerzame momenten. We kijken in deze allerlaatste blog terug op het afgelopen jaar van Sanne, Dennis en hun drie dochters.

Bijna alleenstaande moeder
“Dennis is voor zijn werk veel weg, in ieder geval wel twee nachten per week, maar ook met regelmaat een weekje Oostenrijk of Duitsland. Soms is hij onverwacht de hele week weg”, vertelt Sanne. “Dat is best pittig. Je voelt je daardoor bijwijze van spreken bijna een alleenstaande moeder”, lacht ze.

“Ik ben er wel verbaasd over dat het me, natuurlijk met hulp van mijn ouders, lukt. Ik had dit van tevoren nooit gedacht, dat ik het zo zou kunnen rooien. Ik vond het 3 jaar geleden bijvoorbeeld met alleen Josefine lastiger dat hij weg moest voor het werk dan nu met drie kindertjes, gek he. Je went er op een of andere manier aan.”



“Toch merk ik wel dat dingen anders moeten. Niet dat ik dat zelf al had ingezien, maar mijn lichaam vertelde me dat, al een paar keer. Ik wilde niet luisteren. Ik ging maar door. Ik heb natuurlijk een nieuwe baan en daar werkte ik 24 uur. Maar ik vond de baan zo leuk en het ging goed, dat ik ook wel 28 uur wilde werken. Met reistijd erbij, zo’n 8 uur per week, was dit bijna een fulltime baan.”

“Mijn rugklachten begonnen ergens in september. Ik wilde Vieve in de auto zetten, maar ze hield zich vast aan de auto stoel en dit had ik niet in de gaten. Daardoor kreeg ik een enorme klap op mijn rug. Ik had wel een iets onaangenaam gevoel onder in mijn rug, maar het ging verder wel goed. Toen ik de kinderen van de peuterspeelzaal ophaalde en Vieve nog even een schone luier wilde geven op de commode ging het mis."

"Ik kon niet meer op mijn benen staan en moest me vasthouden aan de commode. Ik had enorm veel pijn en een heel doof linkerbeen. Ik vroeg Josefine mijn telefoon te pakken, maar die lag op de kast. Ze vond het maar raar dat ze nu wel ineens op de stoel mocht klimmen en iets van de kast mocht pakken. Haar eerste reactie was dan ook; 'Maar mama dat mag toch helemaal niet?' Mijn buurvrouw heeft mij geholpen op de bank te gaan liggen en daarna was mijn moeder een hele week bij ons in huis. Ik kon niet voor mezelf zorgen, laat staan voor de kinderen. Nu zit ik al een lange tijd thuis met een hernia.”

“Mijn lichaam heeft vast gedacht: ‘je wilt niet luisteren, dan geef ik je ook geen keus meer. NU rustig aan jij’.



Meer bewust genieten
“Ik heb dan nu ook echt gekozen om rustiger aan te doen. Ja, ik moet ook wel, ook voor de toekomst, zodra ik weer kan werken ga ik 20 uur per week werken en meer tijd voor mezelf inplannen. Dat ik ook gewoon eens een dagje samen met een vriendin ergens naar toe kan of juist eens een hele dag niets hoef. Best wel gek, want dat heb ik de afgelopen 4 jaren veel te weinig gedaan. Dat moet ik bij Dennis altijd best wel ver van tevoren inplannen, omdat hij zo veel weg is voor zijn werk. Maar deze keer niet”, lacht ze.

“Ik heb hem gewoon meegedeeld dat ik in februari met een vriendin lekker een dagje weg ga. Anders weet ik het wel, dan denk ik weer dat het toch niet goed uitkomt en dan gebeurt het weer niet.”

“Het eist wel behoorlijk zijn tol op je relatie ook, zeker in onze situatie. Je merkt dat je vaak nog weinig energie hebt ’s avonds, al snel wilt slapen en de volgende dag weer vroeg op moet. Ik denk dat je echt bewust meer tijd voor elkaar moet inplannen, dus dat wil ik voor het komende jaar ook echt gaan doen. Gewoon, eens per maand even kinderloos met z’n tweeën zijn.”

“Dit jaar heb ik echt beseft wat een geluk we hebben, met onze drie gezonde kinderen. Dat is niet een vanzelfsprekendheid. Op onze weg naar drie kinderen hebben we het om ons heen vaak horen mis gaan met bijvoorbeeld zwangerschappen of kindertjes die ziek zijn. Dat zet je wel even met twee benen op de grond. Daardoor geniet ik veel meer bewust van wat we hebben. Drie prachtige gezonde dochters. Dat heb ik wel echt geleerd, dat bewuste genieten.”



Veel meer rust bij Noë Joy
“Ik merk dat ik veel meer rust heb bij Noë Joy. Ze is echt een voorbeeldkindje. Ik kan me herinneren, toen Josefine geboren was dat ik het allemaal wel lastiger vond. Josefine was dan ook een huilbaby tot zeker 5 maanden oud. Dat drijft je dan, zelfs met een kind, soms best tot waanzin. Ik was bijvoorbeeld echt verbaasd dat ik op een gegeven moment een baby zag spelen in de box. In mijn wereld waren er maar drie dingen wat een baby deed en dat was slapen, poepen en huilen. Maar spelen? Nee dat had ik tot 5 maanden nog nooit gezien. Ja, het was heel erg pittig. Het is maar goed dat we niet te lang gewacht hebben met Vieve, want anders was dat er misschien wel niet eens van gekomen”, vertelt ze eerlijk.
“Vieve was al wel iets makkelijker, maar Noë Joy spant echt de kroon”, gaat ze trots verder. “Of dat komt omdat ik zelf ook wat relaxter ben? Het zou kunnen dat het effect heeft natuurlijk, maar ik denk dat elk kind ook echt anders is. Vieve en Josefine hadden beide ook een spreidbroek, dat heeft hun toch wel enorm beperkt in hun ontwikkeling. Ik was dan ook zo blij dit jaar, toen bleek dat Noë Joy dat niet hoefde. We hebben een gat in de lucht gesprongen”, lacht ze.

“Net als dat de borstvoeding nu wel gelukt is. Dat is ook echt mijn overwinning vind ik. Ik moet zeggen, het heeft echt wel heel veel moeite gekost. Ik moest vaak afgezonderd met Noë Joy zitten wanneer ik haar voedde, want ze vond ze alles interessant behalve de borst. Op een gegeven moment, na acht maanden ploeteren begon ze af te vallen en toen was ik wel even de wanhoop nabij.”



Over tongriempjes en lipbandjes
“Ik heb toen een oproep in een Facebookgroep gezet, met de vraag om tips en adviezen wat te doen. Ik kreeg te horen dat we naar haar tongriempje en lipbandje moesten laten kijken, door een in tongriempjes en lipbandjes gespecialiseerd lactatiekundige. Dat kwam als een schok, want in een van de eerste weken was een lactatiekundige langs geweest die dat allemaal had bekeken. Er was niks aan de hand, alleen het aanhappen ging erg moeizaam. Dus dan ga je er van uit dat het allemaal goed is."

“Ik heb de stoute schoenen aangetrokken en een afspraak gemaakt bij Kirsten, een tandarts en implantoloog die wetenschappelijk onderzoek doet naar het effect van tongriempjes en lipbandjes bij baby’s. 30 November konden we al terrecht en heeft ze het beoordeeld."

"Het was echt overduidelijk dat Noë Joy een te strakke lipband had! Zij heeft meteen Noë Joy haar tongriem en lipband gelaserd. Dat was natuurlijk wel heel sneu, want een baby van 8 maanden krijgt er toch al behoorlijk wat van mee! Het was maar een paar seconde, het deed even veel veel zeer, maar we plukken er toch al een beetje de vruchten van. Ik heb zelfs al een paar keer ergens buitenhuis gevoed, dat is dus ook echt een overwinning!”

“Dit zijn allemaal dingen die zorgen dat je inderdaad zelf ook meer kunt genieten. Dat dingen die je eigenlijk bij de eerste en tweede ook al zou willen, nu gelukt zijn. Dat voelt wel echt heel goed.”



Wat 2018 gaat brengen|
“Nou, in ieder geval niet nog een kind”, lacht ze hard. “Nee, dat gaat niet meer gebeuren. Ik ben heel blij met onze drie prachtige dochters. Maar ik ben ook blij dat we straks in wat rustiger tijden komen. Josefine gaat in februari naar school, dan is zo ineens je kleine meisje al heel groot!”

“Het wordt een jaar van rust en genieten, met onze kinderen, maar ook samen. En daar starten we het einde van dit jaar eigenlijk al mee. Lekker met kerst met de hele familie bij ons. Ja, ik dacht ook even toen ik het idee opperde: waar ben ik aan begonnen?” Lacht Sanne. “Maar het wordt enorm leuk. Het hele huis is al in kerstsfeer, hmm… Heerlijk, ik kan er zo van genieten.”

“We hebben vakantie tot en met 7 januari, dus het kan zomaar zijn dat we nog even lekker spontaan met het gezin even weg gaan. Lekker met zijn allen samen zijn.”

“Ik heb echt heel erg veel zin in 2018. Een jaar waarin alles hopelijk wat stabieler wordt, de kinderen wat ouder worden en ik mezelf en mn lijf weer wat terug kan vinden. Het hele baby-achtige is er bij Noë Joy ook al wat vanaf en dat maakt alles een stuk relaxter, maar ook makkelijker. We maken er een prachtig jaar van!”



Dit was de allerallerallerlaatste Bolle Buiken Blog. Niet alleen van Sanne en Dennis, maar van alle stellen. We zijn Sanne en Dennis enorm dankbaar voor hun openheid, het delen van hun ervaringen en ook hun kennis, en wensen ze een heerlijk jaar met veel rust en bewust genieten toe.

> Wil je alle Bolle Buiken Blogs nog eens rustig teruglezen? Dat kan, hier vind je alle Bolle Buiken Blogs.