“Het moment dat ik stopte met het geven van borstvoeding, is voor mij echt een keerpunt geweest. Dit is ook het moment geweest waarop ik wat makkelijker ben geworden. Meer op mijn eigen gevoel ben gaan vertrouwen, in plaats van alles volgen wat in de boekjes staat en wat iedereen om je heen vindt” 
De allerlaatste blog van Sybrich en Reimer. Tijd om terug te kijken op een jaar vol pieken, soms ook dalen, maar vooral heel veel mooie momenten. Is papa en mama zijn alles wat ze er van verwacht hadden? Wat valt ze tegen, wat viel mee, en wat hebben ze geleerd?
Groeien in het moederschap
“De blog van Martin en Maartje vond ik heel herkenbaar”, vertelt Sybrich. “Er is een bepaalde wereld waar niet over gesproken wordt, en waar je niet op voorbereid wordt. Het is soms echt keihard werken, en je weet in het begin niet wat je moet doen. Het huilen herken je nog niet, het ’s nachts een aantal keren er uit moeten om eigenlijk niks... Dat wordt je van tevoren niet gezegd, hoe pittig het is of kan zijn.”
“Je moet elkaar leren kennen. Dat kost tijd, en ik denk dat je dat goed moet realiseren. Je weet niet wat hij wil als hij in het begin huilt, je probeert maar wat. Naarmate de tijd vordert, leer je dingen herkennen. Bepaalde manieren van liggen, kreuntjes, soorten huilen, tijdstuppen, en dan kun je er veel beter op inspelen.”
“Met dat je elkaar leert kennen, leer je ook meer op je gevoel te vertrouwen. Daardoor ben ik een stuk rustiger en relaxter geworden. Eerst las ik veel, zocht ik veel dingen op, maar naarmate de tijd vorderde, en naarmate ik Jilles beter leerde kennen, hoefde dat niet meer”, legt ze uit.
“Daardoor ga je ook dingen niet meer helemaal strak volgens boekjes doen. Als er bijvoorbeeld in boekjes staat dat Jilles 180cc nodig heeft, maar ik merk dat hij het beter doet op 190cc, dan doe ik dat laatste. Eerder zou ik dan voor de 180cc zijn gegaan, want dat is wat er beschreven staat, dat is wat moet.”
“Je leert moeder zijn, en je leert Jilles beter kennen. Je groeit in het moederschap, zo zie ik het.” 
Papa en mama zijn
“Er zijn ook dingen die me enorm meegevallen zijn trouwens”, vertelt Sybrich. “Ik keek echt best wel op tegen de bevalling namelijk. Ik was bang dat het zo veel pijn zou doen. Nouja, die viel natuurlijk enorm mee, ik heb echt een hele makkelijke bevalling gehad.” “Papa en mama zijn is een grote verandering. Niet alleen voor jezelf, ook voor je relatie. Je hebt minder tijd voor elkaar, minder tijd om dingen met zijn tweeën te doen. Vroeger gingen Reimer en ik vaak even met zijn tweeën weg, dat komt er nu gewoon niet echt meer van. Maar daarom zijn we afgelopen week heerlijk met zijn drietjes naar Centerparcs geweest. Even helemaal eruit. Eindelijk weer een paar avonden dat Jilles al slaapt, en wij niet meer overal naar toe moeten of aan het werk moeten, maar gewoon echt even samen zijn. Dat was echt genieten.”
“Het maakt overigens je relatie ook een stuk hechter, je bent nog meer met elkaar verbonden. Je hebt samen iets bijzonders meegemaakt, dat maakt dat je je nóg meer verbonden met elkaar voelt. Trouwen vond ik al bijzonder, maar dit is nog meer verbondenheid. Ik kom nu nooit meer van Reimer af”, lacht Sybrich. “Wil ik ook niet hoor! Maar het is wel zo, je gaat echt een verbinding voor het leven aan.”
Een achtbaan aan emoties
“2017 is een heftig jaar geweest”, vertelt Sybrich verder. “Een jaar vol mooie momenten, dat wel, maar ook een paar minder mooie momenten. Zo overleed Reimer zijn vader zes weken nadat Jilles geboren was. Dat was een heel verdrietig moment, en heftig, zo vlak na de geboorte van Jilles ook.”
“De zomer was echt een achtbaan vol emoties. Acht weken nadat Jilles was geboren, werden namelijk zijn neefje en nichtje geboren. Dat was, naast de geboorte van Jilles, wel een van de mooiste momenten van het jaar. De adviezen vliegen natuurlijk heen en weer”, lacht ze. “Nu er wat meer rust bij iedereen is, begint het echt steeds leuker te worden. Afgelopen week waren ze op visite, en zijn neefje zat in Jilles zijn stoel. Jilles pakte zijn handje alsof hij wilde zeggen: ‘ik pas wel op je hoor, ik ben je grote neef.’ Dat was heel lief om te zien."
2018 wordt een jaar van veel eerste keren
“De eerste keer verjaardag van Jilles”, vertelt Sybrich. “Eerste keer lopen, eerste keer in de zandbak.. Ja, het aankomende jaar wordt echt een jaar van eerste keren. Eerste echt vakantie met zijn drieën hebben we al gehad, maar bijvoorbeeld ook de eerste zomervakantie samen weg, we kunnen niet wachten!”
“Maar eerst zometeen Sinterklaas. Omdat Reimer en ik in de zorg werken, moeten we met Kerst en Oud en Nieuw helaas om en om werken. Daarom vieren we de eerste Sinterklaas uitgebreid met familie, echte pakjes en alles. Jilles heeft vorige week ook al voor het eerst bij Piet op de arm gezeten, en dat vond hij helemaal ok, dus hij is er helemaal klaar voor!
Dit was de allerlaatste blog van Sybrich en Reimer, en kleine Jilles. We zijn ze enorm dankbaar dat we ze negen maanden lang mochten volgen in deze blog. Met hun verhalen hebben we dingen kunnen laten zien die niet altijd vertelt worden, maar waar je als kersverse ouders wel tegen aan loopt. Heb je de verhalen gemist? Geen ramp, ze staan allemaal gewoon op onze site.
We wensen Sybrich en Reimer heel veel liefde en warmte toe met hun gezinnetje, en heel veel plezier in het beleven van alle eerste keren. > Wil je nog meer Bolle Buiken Blogs lezen? Volgende week vertellen Marjanne en Watse uitgebreid in hun allerlaatste blog over hun ervaringen als ouders, en wat ze geleerd hebben. En natuurlijk komen Sanne en Dennis ook nog uitgebreid aan bod. 
