“Ik heb het wel onderschat. De zwangerschap, de bevalling, en alles wat daarna komt. Het wordt heel erg voorgespiegeld als een roze wolk, een hele blije periode. Maar dat is het lang niet altijd. Mensen spreken daar nooit over, maar het gebeurt iedereen. Dat zouden ze meer moeten doen, zodat je als kersverse ouder je niet alleen voelt."
In deze aller-aller-allerlaatste blog van Maartje en Martin kijken we terug op een heel bijzonder jaar voor hun. Wat hebben ze geleerd, is het anders gegaan dan verwacht, en wat willen ze absoluut iedereen meegeven? En, wat is het leuke nieuws dat ze ons ook nog willen vertellen?
Het meest bijzondere moment van dit jaar
“Vorig jaar had ik niet gedacht dat ik nu hier zou zijn”, vertelt Maartje. “Hebben we dat eigenlijk al eens verteld?” “Nee, volgens mij niet”, vult Martin aan. “Nou goed, Martin en ik kenden elkaar nog helemaal niet zo lang toen we zwanger raakten. Namelijk pas sinds oktober vorig jaar.”
“Ja, we wisten beide dat we heel graag kinderen wilden, een gezinnetje. Dat hadden we in eerdere relaties ook al gemerkt, besproken”, vertelt Martin. “Het was voor ons gewoon duidelijk dat we dat samen wilden. Dus ja, op een gegeven moment zei Maartje dat we het wel konden proberen, duurde vast nog heel lang.”
“Ik weet nog dat we op 12 januari bij Babyplanet in Groningen waren, om kinderwagens te kijken. Gewoon, omdat we dat leuk vonden, om ons dat voor te stellen, voor over een tijdje. Een soort testritje, even oriënteren op al die spulletjes die we later, als Maartje zwanger zou zijn, zouden moeten aanschaffen.”
“Die volgende dag gingen we uit eten, en die dag erna zouden we gaan stappen. Maar toen we thuis kwamen van het eten, toen zat Maartje alweer de hele koelkast leeg te eten”, lacht Martin. “Nouja, de rest van het verhaal weten jullie uit de eerste blog”, vertelt Maartje. “Ik bleek dus ergens rond kerst al zwanger te zijn.”
“En nu zijn we hier. Een gezinnetje, een koophuis, ja, een echt grote mensenhuis”, vult Martin aan. “Als ik denk aan alle bijzondere momenten van het jaar, dat zijn er echt wel tienduizend! Al die stappen die we dit jaar hebben gemaakt, de geboorte van Kiki, het allereerste moment dat je je eigen vlees in bloed in de ogen kijkt, ons eigen echte huis, ons gezinnetje, oh man, ik kan er zoveel opnoemen.”
“Ja het zijn er zo veel dit jaar”, vertelt Maartje. “Maar het meest bijzondere moment voor mij is het moment dat je echt respons krijgt van je baby. Ik keek Kiki in de ogen aan, en ze reageerde erop. Ze herkende me, een kleine glimlach. Dat ging bij mij door alles heen, zo bijzonder.” 
Niet alleen maar mooie momenten
“Ik heb best wel lang het gevoel gehad alsof ik een uitzondering was. Alsof wat ik voelde, misschien wel heel abnormaal was”, vertelt Maartje. “De weken na de bevalling, dat is niet altijd een pretje. Ik had veel pijn, en het was ook gewoon heel onwennig. Natuurlijk was ik heel blij dat Kiki er was. Het was enorm bijzonder, maar ook heel nieuw. Ik leefde niet alleen maar op een roze wolk. Het was gewoon zwaar, hard werken, met af en toe natuurlijk hele mooie momenten, maar niet zoals het overal beschreven wordt.”
“Je moet gewoon even aan elkaar wennen, dat heb ik in ieder geval zo ervaren. Je weet niet wat je precies moet doen, en hoe je moet handelen. Ook je relatie krijgt een flinke test. Je bent moe, lange dagen, korte nachten, je slechte eigenschappen komen meer naar boven. De pijn was er ook nog lang, waardoor ik bepaalde dingen ook gewoon niet kon doen.”
“Ik gaf bijvoorbeeld geen borstvoeding, want dat lukte niet. En het is heel gek, als je zwanger bent ervaar je het ook al, maar als je een kindje hebt helemaal: er is een soort mamamaffia”, lacht ze. “Allemaal mensen met goedbedoelde adviezen, maar waar het soms zelfs veel verder gaat dan adviezen. Als je het dan anders doet, dan wordt daar best afkeurend op gereageerd.”
“Ik werd daar heel onzeker van. Ik had al niet die roze wolk waar iedereen het over had. Ik begon te twijfelen, zou ik misschien een postnatale depressie hebben omdat ik niet alleen maar een roze wolk ervaar?” “Ja, ik heb het ook onderschat”, vertelt Martin. “Het is echt niet alleen maar een roze wolk. Het is gewoon keihard werken, zeker die eerste dagen. Wennen, elkaar leren kennen. En de kleine hoeveelheid slaap, dat is echt killing. Zeker voor mij”, lacht hij. “Ik ben nogal iemand die veel slaap nodig heeft.” 
Openheid
“Het zou heel fijn zijn als mensen meer open zouden zijn over de dingen waar je tegen aan loopt als je zwanger bent, de bevalling, en het hele verhaal erna”, vertelt Maartje. “Ik zou me dan minder alleen hebben gevoeld, minder een uitzondering, en dus ook minder onzeker.”
“Ja ik denk dat je dan ook beter voorbereid bent, en de klap minder hard aankomt”, vult Martin aan. ‘Dat je er op in kan spelen, omdat je van tevoren wist dat dit zou komen. Nu overkomt het je gewoon, en kun je pas later gaan reflecteren op wat er gebeurd is en hoe je daar op in had kunnen spelen.”
“Het is namelijk helemaal niet zo dat we een uitzondering zijn”, vertelt Maartje verder. “Iedereen tegen wie ik vertel waar ik tegen aan loop, die herkent het. Die beamen het, dat zij het precies hetzelfde hebben ervaren. Maar niemand spreekt er over in het openbaar. Dat is een soort van geheim, dat niet naar buiten mag, ik weet niet wat dat is. Ook de media speelt daar heel erg op in. Alles is altijd maar een blije bedoeling. Terwijl het zo fijn is om te weten dat je juist niet de enige bent die zich zo voelt.” 
Veel geleerd dit jaar
“Ik heb hier wel enorm veel van geleerd, ook over mezelf”, vertelt Maartje. “Zo dacht ik eerder altijd dat je zelf helemaal kon bepalen hoe dingen lopen. Dat je dat allemaal in de hand had. En dat wilde ik ook graag.” “Ja, bent wel een beetje een controlfreak”, lacht Martin. “Nou, jij ook wel”, lacht ze. “Maar goed, ja, het is wel zo. En op een gegeven moment, zeker nu Kiki er is, dan merk je dat het niet meer altijd zo kan gaan zoals je het in je hoofd hebt. Het gebeurt gewoon. Dingen gaan niet altijd zoals je ze in je hoofd hebt. En dat moet je loslaten. Dat loslaten, dat is iets wat ik dit jaar heel erg geleerd heb.”
“Ja, je komt jezelf inderdaad enorm tegen”, vult Martin aan. “Ik heb bijvoorbeeld vrij weinig geduld. En ben inderdaad ook wel een beetje misschien een controlfreak”, lacht hij. “Ik ben nu heel erg bezig, nog steeds, want dat leer je natuurlijk niet in een paar weken, om meer geduld te hebben. Om wat flexibeler te zijn. Ik wil bijvoorbeeld altijd op tijd zijn, maar ja, dat lukt gewoon nu niet altijd meer.”
Bijzonder blij nieuws
Tot slot hebben Martin en Maartje nog heel bijzonder nieuws, zo in de laatste blog. “Ja, we heben nog wel even een nieuwtje”, lacht Maartje. “We gaan trouwen!” “We hadden het er wel al vaker over gehad, dat we op den duur wel wilden trouwen”, vertelt ze verder. “Maar dat was wel wat op lange termijn. Maar ik wilde niet langer wachten.”
“Ja, Maartje heeft mij gevraagd”, lacht Martin. “Ik was bij een vriendin”, vertelt Maartje. “Samen zijn we naar Amsterdam gereden, en daar heb ik de ringen gekocht. Die avond kwam ik thuis, en zei ik tegen Martin: ‘Hey, er is ook post gekomen’. Ik had een brief, met een strikje eromheen op de mat gelegd”, lacht ze. “Op het briefje stond: Lieve papa/lieve Martin, we zijn zo blij met jou, en alles wat je voor ons doet, en nog een aantal lieve woorden. En er stond op: Kun je nu mijn jasje wel uitdoen?”
“Martin deed Kiki haar jasje uit, en daar in zat een rood doosje, en een briefje: Liefste papa, wil je wel met mama trouwen? Hoeft niet meteen. Mama wil ook graag bij ons horen’. Martin las het briefje en zag de ringen. Ik was natuurlijk best wel zenuwachtig. Ik bedoel, ik wist wel dat we dat tegen elkaar hadden gezegd dat we het wel wilden, maar toch was het alsnog best wel spannend.”
“En Martin stond gewoon te huilen in de gang. Maar echt, heel lang. Wel tien minuten. Hij gaf gewoon geen antwoord!”, lacht ze. “Ja, ik was helemaal overspoeld met emoties, zo mooi en lief, ik kon er gewoon geen zinnig woord uitbrengen”, lacht Martin.
“Dus na tien minuten vroeg ik hem: wat is nou je antwoord dan? Ik werd best wel een beetje onzeker, dacht misschien is het te vroeg, wil hij het niet. ‘Ja, natuurlijk!’ riep hij uit. “Ja, ergens begin 2019 gaan we trouwen. Als Kiki oud genoeg is om de ringen te dragen.”
Maar eerst genieten
“Ja, eerst genieten. Dit aankomende jaar is een jaar waarin alles weer even op zijn plek kan vallen. Veel leuke dingen doen met familie, vrienden, en met ons eigen gezinnetje. Het afgelopen jaar was natuurlijk best wel hectisch, en nu is het tijd om echt te genieten.”
“Hoewel”, lacht Martin. “Ik ben misschien wel een beetje bang dat halverwege dit jaar ik met Bruidzilla zit.” “Nou Martin, jij kan er zelf ook wat van, zit ook al van alles te bedenken”, lacht Maartje.
Dit was de allerlaatste blog van Martin en Maartje, en kleine Kiki. We zijn ze enorm dankbaar dat we ze negen maanden lang mochten volgen in deze blog. Hun openheid laat dingen zien die we niet altijd weten, maar we veel van kunnen leren. Heb je hun verhalen gemist? Geen ramp, ze staan allemaal gewoon op onze site. We wensen Martin en Maartje heel veel liefde en warmte toe met hun gezinnetje, en gaan we er van uit dat ze in 2019 een onvergetelijke bruiloft zullen hebben.
> Wil je nog meer verhalen lezen? Volgende week vertellen Sybrich en Reimer uitgebreid in hun allerlaatste blog over hun ervaringen als kersverse ouders, en wat ze geleerd hebben. En natuurlijk komen Marjanne en Watse en Sanne en Dennis ook nog uitgebreid aan bod. 
