“Wij hebben ons niet speciaal verdiept in wat er tegenwoordig wordt voorgeschreven. Maar we horen natuurlijk veel van de ouders en doen het op de manier die voor hun prettig is”, vertellen pake Jaap Jan en beppe Tineke, Sybrich’s vader en zijn vrouw. “Sybrich en Reimer zijn leidend. Het is hun kind en wij ondersteunen daar waar nodig. Als de veranderingen voor meer veiligheid zorgen is dat alleen maar goed.”
Beppe Jellie, de moeder van Reimer vult hier op aan. “Het is wel anders dan toen onze kinderen klein waren. Er zijn veel meer hulpmiddelen. Het is een complete babyindustrie geworden”, lacht ze. “Wel heel handig al die nieuwe snufjes hoor. Een elektrische borstkolf hadden we bijvoorbeeld in die tijd nog niet. En een voedingskussen? Ik propte gewoon een heleboel kussens eronder, en dan hopen dat het een beetje bleef liggen.”
Hoe gaan opa en oma om met kleine Jilles? En op wat voor manier zie je dingen van vroeger terug in de omgang met Jilles? In deze Bolle Buiken Blog kletsen we met de pake en beppes (Fries voor opa en oma’s) van Jilles. 
Pake en Beppe vertellen
“Het is erg leuk om beppe te zijn”, vertelt Jellie verder. “Jilles is mijn vierde kleinkind. En toch was het weer spannend. Het eerste moment in het ziekenhuis herinner ik mij nog goed,wat fijn dat het allemaal goed is gegaan met de bevalling en dat het een gezond kereltje is. Dat is het allerbelangrijkste.”
“Voor ons is het het eerte kleinkind”, vertellen Jaap Jan en Tineke. “Ik had nooit verwacht dat ik zo’n groot verantwoordelijkheidsgevoel zou hebben voor Jilles. Daar ben ik best wel van onder de indruk. Maar het is heerlijk. Lekker veel knuffelen en kroelen zonder slapeloze nachten en buikkrampjes.” 
Herkenbaarheid van eerste keer papa en mama zijn
“Ik zie veel overeenkomsten met toen ik de eerste keer moeder werd”, vertelt Jellie. “Ik herinner mij nog wel de nachten. Weinig slaap! Mijn jongens, drie in totaal, kregen ook borstvoeding. Het waren mooie momenten maar ook heel vermoeiend. Je voelde je ook wel onzeker, krijgt de baby wel genoeg of moet ik nog bij voeden?”
“Ja, er zijn veel dingen herkenbaar”, vullen Jaap Jan en Tineke aan. “Maar toch vooral inderdaad wel dat eerste gevoel. Die onzekerheid. Onzekerheid, waar je jezelf steeds van binnen stiekem de vraag stelt: doe ik het wel goed? Kunnen wij dit wel?” “Maar we bemoeien ons verder niet met de opvoeding. Nee, dat is echt iets voor Sybrich en Reimer. En dat doen ze heel goed."
"Ja”, vult Jellie aan. “Maar ze kunnen wel altijd met vragen bij mij komen, en dan zal ik proberen ze zo goed mogelijk te helpen.” “Ik leer ook wel veel van Pake en Beppe”, vertelt Sybrich. “Kleine handigheden, die zij net even anders doen. Zo zag ik van de week Pake Jilles de fles rechtop geven, iets wat ik nooit doe. Maar hij deed het er goed op. Ik dacht toen: hé, dat kan dus ook gewoon.” 
Herkenbaarheid van dingen die vroeger al gedaan werden, en nu weer.
“Ik merk dat ik wel wat dingen over genomen heb van hoe dat ging toen ik klein was”, vertelt Sybrich. “Zo had ik vroeger altijd een knuffel, die heette Aai. Waarom eigenlijk heit?” vraagt ze aan Jaap Jan. “Ja, geen idee waarom hij zo heette. Misschien omdat je hem vaak aaide?” lacht hij.
“Aai was altijd bij mij”, vertelt Sybrich verder. “Op een gegeven moment waren we onafscheidelijk. Aai moest overal mee naartoe, ik sliep met hem en speelde met hem. En nu merk ik dat ik langzaam Jilles ook een knuffeltje probeer te geven, die hij altijd bij zich wil hebben. Ik hoop dat hij net zo leuk met zo’n klein knuffeltje kan omgaan als ik vroeger deed. Dat lijkt me gewoon heel erg fijn. Lekker slapen met de knuffel in bed bijvoorbeeld.”
En zo zijn er nog meer dingen waar Sybrich warme herinneringen aan heeft, en ze nu ook bij Jilles doet. “Voor het slapen werd er altijd een liedje voor me gezongen. Dat doen we nu ook voor Jilles, want ik heb daar hele goede herinneringen aan. Hij geniet er enorm van, dat kun je echt aan hem zien.”
“Maar ook op de lange termijn”, vertelt Reimer. “Ook daarin merk ik wel dat ik veel dingen net zo zal doen als ook bij mij is gedaan. Vanuit huis werd er altijd voor gezorgd dat alles mogelijk is, om mij zo veel mogelijk te ontwikkelen. Lukte het niet, dan zorgden mijn ouders er wel voor dat het wel lukte, op een andere manier. Dat is heel fijn, en dat zal ik ook zeker bij Jilles doen, zorgen dat hij alle mogelijkheden heeft om zich zo veel mogelijk te ontwikkelen.” 
Af en toe bij pake en beppe logeren
“Sinds enkele weken pas ik weleens op Jilles nu Sybrich ook weer aan het werk is”, vertelt Jellie. “We moeten nog wat aan elkaar wennen maar het is erg leuk. Het is een lief klein kereltje. Je merkt dat hij zich steeds ontwikkeld, dat is mooi om te zien.”
“Jilles is nu echt wat meer aan het ontdekken inderdaad”, vult Sybrich aan. “Hij kijkt ook echt naar zijn eigen handjes af en toe, en dan zie je hem gewoon denken: ‘Hé, wat zijn dit eigenlijk, wat kan ik hier mee, en die horen echt bij mij’.”
“Ja, voor ons was het badderen en de eerste oppasdag erg leuk en speciaal”, vullen Jaap Jan en Tineke aan. “Inderdaad ook vooral omdat Jilles nu ook echt begint te reageren. Het wordt steeds leuker. Zo leuk zelfs, dat we balen als één van ons er niet is als Jilles op bezoek komt.”
“Afgelopen week kwam Sybrich bijvoorbeeld even langs met Jilles”, vertelt Tineke. “Ik was aan het werk, Jaap Jan was wel thuis. En dan vind ik het dus echt best wel jammer, dat ik ze even gemist heb omdat ik moest werken. Ik mag hem graag weer even zien.” 
Naast bij pake en beppe logeren, verblijft Jilles tegenwoordig ook bij een gastouder.
Sybrich is alweer een week of twee aan het werk. Hoe de eerste werkdag voor haar was? “Nou, het viel me heel erg mee. Kijk, dat komt misschien ook omdat we het een beetje gefaseerd hebben gedaan. De eerste twee weken konden we het nog zo combineren dat Reimer of ik wel thuis waren. Deze week was pas de eerste keer dat hij naar de gastouder ging. Dus het was niet én aan het werk, én Jilles voor het eerst bij de gastouder.”
“Ik was wel nieuwsgierig hoe hij zou zijn toen ik hem van de week voor het eerst bij de gastouder weer ophaalde”, vertelt ze verder. “Ik kwam daar aan, en het was één grote drukte van kinderen. Jilles zat bij iemand op schoot, midden tussen de drukte. Ik dacht nog: oh jee, zal hij hier wel mee om kunnen gaan? Ik bedoel, normaal gesproken is het heel rustig thuis, hij is het enige kind, dus dit is allemaal nieuw.”
“Maar hij zag mij, en het was een grote glimlach. Daar zat gewoon een heel vrolijk mannetje, die een hele leuke dag had gehad”, vertelt ze blij. “Toen ik hem in de auto legde, viel hij wel meteen in slaap”, lacht ze. “Al die nieuwe indrukken ook natuurlijk. Maar hij heeft een mooie dag gehad, en dat is leuk om te zien.” 
> Over een paar weken gaan Sybrich en Reimer lekker op vakantie met Jilles. Voor het eerst zwemmen, ze hebben er zin in. “En dan straks de eerste kerst, ook zo leuk”, vertelt Sybrich. Daar komen we bij de volgende blog dan ook uitgebreid op terug. In de tussentijd kun je ook genieten van bijvoorbeeld de nieuwste blog van Martin en Maartje, waar opa en oma bijna een omgangsregeling willen treffen, zo gek zijn ze op Kiki. Volgende week vertellen Marjanne en Watse je ook uitgebreid over hun ervaringen.
