Bolle Buiken Blog 27 - Marjanne en Watse "Wanneer je baby huilt"

“In het begin vond ik het verschrikkelijk als Marc huilde. Nu, met Fardau, heb ik daar veel minder last van. Baby’s mogen best even huilen, dat is niet erg. Het is hun manier om te communiceren.”



“Ik heb er nog steeds wel eens wat moeite mee hoor, als Fardau huilt”, legt Marjanne uit. “Het is niet dat het ineens niet meer er toe doet. Fardau kan ook goed hard schreeuwen, dus dat kun je ook niet echt negeren. Maar waar ik eerder nog wel vaak in paniek raakte, of helemaal gestresst probeerde om ze maar zo snel mogelijk stil te krijgen, ben ik daar nu veel kalmer in geworden.”

“Ik gun iedereen een tweede kind”
“In het begin is alles nieuw”, vertelt Watse verder. “Dan weet je nog niet goed wat je moet doen, en zoek je alles op, ga je lezen in boekjes.” “Ja”, vult Marjanne aan. “Zoals bijvoorbeeld het Oei, ik groei boek, of het sprongetjesboek. Dat vertelt dan wanneer je baby een sprongetje maakt in de ontwikkeling. Als je op dit moment kijkt, dan zou Fardau op een sprongetje zitten, en vier weken lang een beetje minder blij zijn. Vier weken.”

“Klopt ook wel, ze begint volgens ons een beetje tandjes te krijgen”, geeft Watse aan. “Dus dan is het ook logisch. Maar vier weken, dat is een vrij ruim tijdsbestek, en zo kun je wel meer dingen invullen. We vinden het nu gewoon iets minder belangrijk, wat er in de boeken staat. We luisteren gewoon naar Fardau, en wat ze wil.”

En met een tweede blijkt dat een stuk makkelijker te zijn. “Je leert meer herkennen, en weet een beetje wat er komen gaat. Iemand zei ooit tegen me: ik gun iedereen een tweede kind. Omdat je dan veel makkelijk ermee om gaat, en ook meer geniet. Dat is zeker waar”, vertelt Marjanne.



Je baby mag best even huilen
“Waar men vroeger vond dat je baby vanaf dag 1 in een ritme moest en je hem of haar dan maar eens uren moest laten huilen, lijkt het de laatste tijd juist dat je constant bij je kindje moet zijn zodat de kleine nooit hoeft te huilen. Je moet daarin volledig het ritme van de baby volgen.

“Met Marc hebben we dat dan ook veel geprobeerd. Maar nu, met Fardau, het is gewoon praktisch gezien niet altijd mogelijk. Je kunt niet het huis stofzuigen of de wc’s schoonmaken met je kindje in de draagzak, dan moeten ze gewoon maar even in hun bedje of de box liggen. En als ze dan even huilen, en jij bent met tien dingen tegelijk bezig, dan is dat maar heel even zo.”

“Niet dat ik nu zeg dat je je kindje altijd maar moet laten huilen, en dat het uiteindelijk zichzelf troost. Want dat is niet waar. Je kindje huilt vaak omdat het de enige manier is om zich te uiten, er is dus vaak wel iets wat ze nodig hebben. Maar het is niet erg als dat even bijvoorbeeld vijf minuten duurt.”



Schema’s en regelmaat, en vooral: eigen inzicht.
“We proberen wat meer een ritme en regelmaat te krijgen. Niet alleen omdat dat handig is, maar ook omdat het wel nodig is”, vertelt Watse. “We hebben namelijk Marc ook nog, en een huishouden, en werk. En op dit moment zitten we ook nog midden in de verbouwing. We merken dat Fardau ook baat heeft bij regelmaat en voorspelbaarheid. Ze huilt soms even als we haar in de wieg leggen, maar wordt pas overstuur als we haar er telkens weer uit halen om te troosten. Dus als ze even huilt, weten we nu: dit gaat over. Het komt goed.”

“Je vertrouwt nu ook meer op je eigen inzicht en ervaring. Het huilen is hier een groot voorbeeld van, maar het heeft ook betrekking op andere dingen. Bijvoorbeeld het verschonen van het bedje.”

“Ja, eerder gooide ik bijna elke dag alle lakens in de was”, vult Marjanne aan. “We hebben een wiegje in de kamer, een ledikantje, en een kinderwagen, en dat waste ik elke keer na gebruik. Dit had ik gelezen, dat dat goed was. Zo waste ik wel vier, vijf keer per week een hele witte was voor de kleine.”

“Bijna niet te doen. Elke keer alles verschonen. De kraamverzorgster die we bij Fardau hadden zei op een gegeven moment tegen me: ‘dat is toch niet nodig. Je verschoont je eigen lakens toch ook maar één keer per week?’. Sindsdien doe ik dat ook gewoon, alleen dagelijks een frisse luier onder haar hoofdje. En het is prima.”



Slapen op de eigen kamer
“En, om nog een voorbeeld te noemen, het slapen op de eigen kamer”, vertelt Watse. “Met Marc hebben we hier heel veel mee geoefend. We hadden gelezen dat het niet goed was om hem, als hij huilt, bij zijn bedje vandaan te halen en bijvoorbeeld weer even bij ons op de kamer te leggen. Het resultaat was dat we nachten lang in de schommelstoel bij hem op de kamer hebben gezeten.”

“Nu met Fardau doen we dat heel anders”, vult Marjanne aan. “Die heeft, nu ze waarschijnlijk tandjes krijgt, ’s nachts vaker dat ze even huilt. De afgelopen nachten heb ik haar af en toe bij ons op de kamer gelegd, want anders moet je er iedere keer uit. Maar ze slaapt af en toe ook nog steeds gewoon op haar eigen kamer, en dat gaat goed.”

“Bij een tweede leer je meer je gevoel te volgen, en wordt je gemakkelijker. Je leert dat huilen wel weer over gaat, je leert sneller wat ze nodig hebben, en je leert beter luisteren naar je kleine in plaats van in de stress raken dat ze huilen.”

Hoe het verder met Marjanne, Watse, Marc en kleine Fardau gaat.
“Druk! We hebben ons huis in de verkoop staan, en zitten midden in een verbouwing”, vertelt Watse. “We willen wel hier in de buurt blijven, maar met meer ruimte misschien nog. Dat is Marjanne ook erg gewend, veel ruimte om zich heen. We dromen een beetje van een huis met een extra speelkamer bijvoorbeeld, zodat we daar gewoon lekker de deur van dicht kunnen trekken en het huis nog steeds netjes is”, lacht hij.

“En we willen binnenkort met zijn allen op vakantie! In de winter even, want tijdens de herfstvakantie lukt niet meer door alle drukte”, vult Marjanne aan. “Maar lekker met ons gezinnetje ergens in Nederland, we kijken er naar uit!”



Het meest bijzondere moment van de afgelopen tijd
Fardau wordt al een hele meid.” Ze slaapt nachts heel goed. Maar is overdag een bezig bijtje. Een echte gezelschapsgek, ze zit het liefst lekker bij ons. Liggen vindt ze ook al lang zo leuk niet.”

“Vorige week hebben we Fardau gedoopt. We zijn niet streng gelovig, maar sinds Marc zijn we ons een heel stuk bewuster van hoe gezegend we zijn. Zelfs de artsen in het ziekenhuis zeiden dit tegen ons tijdens het hele proces met Marc: Wonderen bestaan echt.” “Dit is dus een bijzonder moment voor ons. Een moment om dankbaar te zijn, voor wat we hebben, om stil te staan en dit even tot je te nemen. Want ja, wonderen bestaan echt.”

> Over vier weken vertellen Marjanne en Watse je weer uitgebreid over hun ervaringen. Maar tot die tijd kun je ook de ervaringen van Sybrich en Reimer lezen, rondom borstvoeding, en van Martin en Maartje, over de bevalling. Volgende week vertellen Sanne en Dennis je weer uitgebreid over hun ervaringen.