Bolle Buiken Blog 26 - Sybrich en Reimer "Ervaring is de beste leerschool"

“Ik voelde me schuldig, bijna een slechte moeder, omdat de borstvoeding niet goed lukte. Daarom ging ik ondanks de pijn maar door. Het heeft me echt wel een paar weken gekost om te accepteren dat dit ook goed is.”



Sybrich en Reimer hebben al zo’n drie maanden hun kleine Jilles bij zich. Een hoop ervaringen, een hoop geleerd. Onder andere over borstvoeding, de druk die hier op ligt, en het accepteren dat je vooral naar jezelf en je kindje moet luisteren.

“Anders stop je toch gewoon? Dit is niet te doen”, was Reimer zijn reactie, een tijd terug. “Hij zag de gezichten die ik trok bij het aanleggen van Jilles, en dat het me pijn deed”, vertelt Sybrich. “Maar ik wilde dat niet. Ik wilde doorzetten.”

“Je leest overal dat borstvoeding geven echt het beste is. Dat je dit eigenlijk wel moet doen, dat je kindje anders iets mist. En dat wil je niet, als moeder. Je wilt het beste voor je kindje. En als het beste voor je kindje betekent dat je dan even door de pijn heen moet bijten, dan is dat maar zo.”

Alles proberen om de borstvoeding op gang te houden
Sybrich deed veel moeite om andere technieken en handelingen uit te proberen. “Ik had gesprekken met de lactatiedeskundige. Zij adviseerde me van alles, ik heb het allemaal gedaan. Alles om te zorgen dat Jilles zijn borstvoeding binnen kreeg.”

Op een gegeven moment merkte Sybrich dat haar productie terug liep. “Ook waarschijnlijk wel door de druk die er dan op ligt. De pijn, het ‘moeten’. Borstvoeding geven is het mooiste wat er is, maar als het niet echt lukt, dan wordt het echt een opgave.”

De lactatiedeskundige adviseerde haar dan maar om om de zoveel tijd te voeden. Zo kreeg Jilles dan misschien kleine beetjes binnen per keer, maar uiteindelijk wel genoeg. “Ik ging ’s nachts wel drie of vier keer eruit om Jilles te voeden. Hij had steeds honger, en ik had om de twee uur ongeveer wel weer iets van productie, dus dan kon ik hem in ieder geval weer wat geven.”



De druk van de omgeving om borstvoeding te geven
“Ik was moe, uitgeput van de gebroken nachten. Ik ging ook al bijna weer aan het werk, en ik had nooit genoeg om een voorraadje te kolven. Hoe moest dat straks dan? Heel langzaam begon ik te denken: moet ik misschien toch afbouwen?”

Maar het voelde niet goed voor Sybrich. “Ik voelde me dan een slechte moeder, die niet genoeg doorzette. Misschien is dat ook de onzekerheid van het moederschap wat natuurlijk helemaal nieuw voor me is.

Dan luister je naar je omgeving, want andere referentiekaders heb je niet. En die omgeving, in de boeken en overal is het enige wat je leest: borstvoeding, borstvoeding, borstvoeding.”

Voorzichtig besprak Sybrich haar twijfels toch maar met de mensen die het dichtst bij haar stonden. “Ik besprak het met Reimer, en die stond er volledig achter om af te bouwen. Die had dat natuurlijk al veel eerder gezegd. Ik besprak het ook met mijn moeder, en uiteindelijk ook met de lactatiedeskundige. Die gaven aan dat mijn eigen welzijn ook erg belangrijk is.”

Langzaamaan kreeg Sybrich steun van haar omgeving. “Die steun had ik denk ik gewoon even nodig nog om zeker te weten dat ik een goeie keuze maakte.”



Afbouwen met de borstvoeding
Sinds deze week zitten Sybrich en Reimer daarom op een kantelpunt. “Ik heb besloten dat mijn eigen welzijn en gezondheid ook belangrijk is”, vertelt Sybrich. “En daarom accepteer ik nu gewoon dat Jilles af en toe ook kunstvoeding krijgt. Ik heb een aantal weken over deze beslissing gedaan, en het was een hele moeilijke. Toch voelt het nu wel goed.”

Sybrich merkt meteen resultaat. “Ik voel me natuurlijk opgelucht, dat het niet meer hoeft. Het kan ook best zijn dat doordat ik nu die druk niet meer voel, daardoor de borstvoeding misschien wel weer meer op gang komt. Sowieso hebben mijn borsten nu ook even wat meer rust, waardoor de momenten waarop ik wel voed, een stuk minder pijnlijk zijn.”

Jilles heeft hierdoor ook meer rust. “Hij doet het hartstikke goed. En nu hoef ik er ’s nachts nog meer één keer af, en niet drie, vier keer in een nacht. Het geeft ons allemaal een stuk meer rust, en bovendien kan ik zo ook met een gerust hart aan het werk zometeen.”



Vertrouwen op je eigen instinct en luisteren naar je baby
Sybrich heeft de laatste maanden gemerkt dat het vooral belangrijk is om af te gaan op wat je baby aangeeft, in plaats van wat je omgeving zegt. “De borstvoeding is het grootste voorbeeld daarvan. Maar om nog een ander voorbeeld te noemen misschien, is het afbouwen met een inbakerdoek.”

“In het begin hadden we Jilles in een inbakerdoek”, legt ze uit. “Op een gegeven moment wilden we dit wat afbouwen. We hadden gelezen dat dat nog best een pittige missie zou zijn. Vanaf diverse kanten kregen we het advies om de puckababy te nemen. Prachtige zak, en slim bedacht ook. Het werkte goed, Jilles sliep er goed in.”

“Op een nacht had Jilles zijn hele puckababy onder geplast. We hadden geen reserve, en dus legden we Jilles die nacht maar zonder puckababy in zijn bedje. Hij heeft daarna nooit meer met de puckababy geslapen, hij slaapt ook prima zonder.”

“Soms kunnen die adviezen echt wel handig zijn, en het kan ook best zijn dat het voor anderen wel heel goed helpt en het anders echt niet te doen is om af te bouwen. Maar het belangrijkste is denk ik om te vertrouwen op wat je kindje zelf aangeeft. We hebben misschien van tevoren te veel geluisterd naar die adviezen, zonder het zonder te proberen.”

Hoe het verder met Sybrich en Reimer, en kleine Jilles gaat
“Jilles is snel aan het ontwikkelen. Hij grijpt naar de speelballen in de box, en hij ligt ’s ochtends heel anders al in zijn bedje dan wanneer we hem ’s nachts instoppen”, vertelt Sybrich trots. “Hij lacht ook al telkens, heel mooi om te zien.”

Nog een week, dan gaat Sybrich weer aan het werk. “Nu met een geruster hart, nu we dit hele verhaal van de borstvoeding aangepakt hebben. En over vijf weekjes gaan we met zijn allen voor het eerst een weekje op vakantie”, glundert ze.

“Zo mooi, vroeger gingen Reimer en ik op vakantie, en dan zaten we ’s avonds voor de tent altijd te kijken naar de andere mensen op de camping. De gezinnetjes, met kleine kinderen. ‘Mooi he, zo’n gezinnetje’, zeiden we dan altijd tegen elkaar. We konden genieten en dromen van het beeld dat wij ooit dat ook zouden hebben. En nu is het eindelijk zo ver, en zijn wij dat gezinnetje. Dat is echt iets waar we enorm naar uitkijken, en al tijden van gedroomd hebben.”



Hoe het Sybrich zal vergaan, die eerste weken weer werken? En of ze Jilles erg zal missen? Ze vertellen het je allemaal in de volgende Bolle Buiken Blog, over vier weken. Volgende week vertellen Marjanne en Watse je uitgebreid over hun ervaringen.  > Tot die tijd kun je ook heerlijk bijlezen over Martin en Maartje, die je uitgebreid vertellen over hun 36-urige bevalling, of lezen wat Sanne en Dennis allemaal meenemen als ze een dagje op pad gaan.