Bolle Buiken Blog 25 - Maartje en Martin "De bevalling"

Jaa, ze is er! De kleine meid van Martin en Maartje. Dat ging overigens niet geheel zonder slag of stoot. We nemen je mee in de stress van een 36-urige bevalling, en de prachtige momenten die daarna kwamen.



“Ik voel me zo machteloos”, zegt Martin. “Ik zie jou hier liggen met zoveel pijn, en er is niks wat ik voor je kan doen. Ik wil helpen, er samen doorheen. Maar het enige dat ik kan doen, is wachten.” Het is 16 september.

Maartje en Martin zijn al bijna 34 uur op. Na een hele lange aanloop, die vrijdagavond al begon, is op deze zaterdagavond eindelijk het moment daar. Ze komt!

Maartje heeft veel pijn. Zoveel zelfs, dat ze uiteindelijk, tegen haar principes, toch besluit aan de pijnstillers te gaan. “Ik kan anders echt niet meer. Het is te veel.”

Martin ijsbeert door de kamer. Samen wachten duurt lang. Te lang. “We zitten hier maar. Echt te wachten. Je kunt ook niets anders doen”, vertelt Martin. Maartje bevestigt: “Het lijkt wel een eeuwigheid, ik wil hier graag mee klaar zijn.”

Bijna bij de Chinees geboren
“Wil je ook wat eten, Martin”, vraagt de verpleegster. Martin, die de hele dag al bijna niets gegeten heeft, is blij verrast met dit voorstel. “Ja, ik lust wel wat, doe maar.” De verpleegster haalt wat eten op. “Alsjeblieft”, ze zet het bord bij hem neer. Martin valt aan.

De geur van de bami bereikt al vrij snel Maartje. “Oh Martin, toe, toe even! Ga weg met die bami!”, roept ze. “Ik krijg het idee dat ons kind straks geboren wordt in de keuken van de plaatselijke Chinees!”

“Oh sorry, sorry, ik had er helemaal niet bij nagedacht.”, verontschuldigt Martin zich. Ze kijken even naar elkaar en samen moeten ze een klein beetje lachen. Martin is natuurlijk altijd in voor eten. “Ik eet het op de gang op.”



Het moment is dan eindelijk daar
De bevalling is bijna 36 uur aan de gang. Het moment is daar: de persweeën zijn er. Maartje is moe. Maar vastbesloten tegelijk. Dit zijn de laatste loodjes. Zometeen is het eindelijk zo ver.

Maartje schreeuwt het uit, zet alles op alles. “Niet kijken, niet kijken!”, roept ze tegen Martin. Maar hij blijft haar aankijken. Machteloos en tegelijkertijd betoverd daar zijn vriendin. De passie, de kracht, de hoop en de liefde, hij ziet het allemaal in haar terug. Hij verbaast zich over hoe ze helemaal in haarzelf gekeerd is, om alle kracht van binnenuit te verzamelen. Haar ogen hebben gewoon helemaal een andere kleur.

“Wat is dit bijzonder om mee te maken. Dit is denk ik een van de meest bijzondere momenten ooit. Een soort oerkracht heeft ze”, denkt Martin. En daar, langzaam, daar komt ze. Ja, het is nu echt. “Ik zie meer haar”, vertelt Martin. “Ik zie meer hoofd, meer baby, meer ons kind. Wat prachtig zeg. Eindelijk, echt.”



Donkerroze wolk
De verloskundige geeft hun kleine meid meteen over aan Martin. Martin is nerveus. Durft niet goed. “Straks laat ik haar vallen, want het is best glad”, gaat het door zijn hoofd. Maar de twijfel trekt al snel weg. Hij pakt haar aan, en legt haar bij Maartje op haar buik neer.

Maartje voelt de emoties door elkaar racen. Pijn, moeheid, blijdschap, opluchting, liefde, onzekerheid, alles racet door haar lichaam terwijl ze haar kleine meisje voor het eerst bij haar krijg. “Wat moet ik nu doen?!” Vraagt ze huilend aan de zuster.

Ze weet het even niet. Onzekerheid, gepaard met de enorme vermoeidheid van 36 uur op zijn, en de pijn, hebben nog een grote overhand. “Het is helemaal niet zo”, denkt ze. “Dat je alles maar vergeten bent zodra je je kleine bij je hebt. Ik ben nog niks vergeten en weet ook niet wat ik moet doen.”

Voor Maartje is het nog geen roze wolk. “Het voelt eerder als een donkerroze wolk. Ik ben blij en moe, vol liefde en vol pijn, en alles er tussen in.”

Echt papa en mama
“Ik kan haar niet goed zien”, zegt Maartje al vrij snel. Hun kleine muis ligt bij haar, maar ze ziet alleen de bovenkant van haar hoofdje echt goed. “Ik wil haar helemaal bekijken”, zegt ze vragend tegen de zuster.

De zuster pakt de kleine meid op. “Doe je knieën maar iets omhoog.” Ze draait ondertussen hun kleine meisje al richting Maartje, en legt haar tegen haar benen aan. Daar is ze.

Maartje bekijkt haar volop. Haar kleine bolle wangetjes. “Die heeft ze van mij”, denkt ze. “Oh, en de lippen van Martin. Prachtige volle lippen. Kijk nou, hoe helder ze uit d’r oogjes kijkt. Die mooie grote ogen.” De tranen rollen over hun wangen.

Samen bekijken ze haar meer. Haar mooie kleine handjes, haar lekkere dikke buikje. Wat is ze heerlijk mollig ook. “ Onze lekkere kleine Buddha”, lacht Maartje.

“Wauw”, zegt Martin. “Ik ben nu echt papa. En jij echt mama. Hier hebben we zo lang op gewacht. Na 9 maanden zijn wij gewoon ouders.”

Het blijft even stil.

“Daar ligt ze”, gaat Martin verder.

“Kiki. Onze Kiki.”



Inmiddels zijn Martin en Maartje twee weken papa en mama.
“De eerste drie dagen was het enige dat ik kon doen haar vasthouden”, vertelt Maartje. “De rest moest Martin doen. Ik kon helemaal niets… mijn lichaam was op.”

Martin heeft samen met maar liefst twee kraamhulpen (want er was een stagiaire bij de kraamhulp) deze dagen voor kleine Kiki gezorgd. “Dat vond ik wel moeilijk in het begin”, vertelt Maartje. “Qua hechting. Martin kon alles met haar doen, en ik niet.

De borstvoeding lukte ook niet, en dus kon Martin haar ook gewoon de fles geven. Net of ik even wat het contact verloor. Ik moest ook zelf herstellen.”

“Uiteindelijk moest Martin mij dus uitleggen hoe dingen moesten”, vertelt ze verder. “Hij had alle uitleg van de kraamhulp gehad. Hij was gewoon tijdelijk even papa en mama in één geweest”, lacht ze. “Ja, dat was wel even heftig”, vult Martin aan. “Gelukkig had ik vrij. Maartje kon eigenlijk helemaal niets verder zelf.”

“Neem als man veel vrij van je werk”
Martin heeft een dikke twee weken vrij genomen van zijn werk om samen met Maartje en Kiki te zijn. “Ik snap niet dat onze overheid daar niet meer vrij voor geeft Officieel staan er maar twee dagen voor. Maar Maartje moest gewoon echt herstellen van de zware bevalling, en kon niets.”

“Ik vind het heel fijn dat Martin lekker lang vrij is”, zegt Maartje. “Ik heb geen idee hoe we het anders hadden moeten doen. Het heeft ook een enorme impact op alles. Niet alleen op de praktische zaken, ook in je relatie, en je gezin. Je hebt gewoon tijd nodig samen om alles op te pakken.”

“Ja, ze zouden dat moeten veranderen”, vult Martin vurig aan. “Maar tot die tijd wil ik elke aanstaande papa die dit leest op het hart drukken: neem gewoon twee weken vrij. Echt, het is zo goed en nodig.” “Vooral in het begin”, lacht Maartje. “Oh, die nachtelijke flesjes of uit bed moeten. Wat was jij boos in het begin”, lacht ze naar Martin. “Martin lacht. “Ja, dat was echt afzien joh, midden in de nacht wakker, er weer uit. Daar zijn wel even wat scheldwoorden gevallen de eerste paar dagen. Killing.”

“Maar ze maakte het altijd meteen goed met je”, vertelt Maartje vertederd, “Ik merkte dat aan alles bij jou, Martin. Zodra je haar dan weer zag, en die grote kijkers van haar zichtbaar werden, was je meteen om.” “Je kunt toch ook niet boos worden op zo’n prachtig meisje, ons eigen vlees en bloed?” vult Martin aan.



Nog meer verliefd geworden.
Inmiddels is de rust een beetje terug bij Martin, Maartje en hun kleine meid. “Kiki is een heel tevreden meisje”, vertelt Maartje. “Ze huilt eigenlijk nooit, alleen als er echt iets is. Ze slaapt zelfs al vanaf 1 uur door tot 7 uur.

"Of het, nu na twee weken echt even wennen, is waar ze eerder al tijden van droomden? “Het is zo veel meer”, vertelt Martin. “Een verrijking van je leven in alle aspecten. Het voelt alsof het nooit anders is geweest, alsof ze er al jaren bij hoort, en tegelijkertijd voelt het als nieuw, een extra dimensie. Een extra verdieping in je leven, en je relatie. Eigenlijk is het gewoon onbeschrijflijk mooi, ik kan het niet eens goed in woorden uitdrukken”, lacht hij.

“Het heeft Martin en mij ook nog dichter bij elkaar gebracht”, vult Maartje aan. “We zijn zo mogelijk nog meer verliefd op elkaar geworden. Ik heb elke keer weer kriebels in mijn buik als ik Martin bijvoorbeeld onder de douche zie met onze kleine Kiki. Ja, dan voel ik echt weer vlinders in mijn buik.”



Over vier weken vertellen Martin en Maartje je weer uitgebreid over hun ervaringen met kleine Kiki. Maar voor nu, gaan ze nog heel even genieten als kersvers gezinnetje. Wil je nou meer bevallingsverhalen lezen? > Lees dan ook eens de blogs van Marjanne en Watse en Sanne en Dennis. Oh, en volgende week vertellen Sybrich en Reimer je trouwens ook weer uitgebreid over hun ervaringen!